Wer thús!

De laatste dagen hebben we vakantie. We zien en doen nog veel, maar hebben ook heerlijke relaxmomenten. Het is (alweer) prachtig weer, we genieten op de veranda van de zon.

Woensdag 25 maart is de verjaardag van Ineke, zij wordt (ook) 60 jaar. 's Avonds eten we bij Lake Ferry, de van der Kooitjes en de Kershaws. We vieren de verjaardagen van Ineke en Jan. Wat zien ze er allebei nog goed uit voor 60! Het is tevens ons afscheidsdiner. Het was zo goed om elkaar hier te ontmoeten.

Donderdag vertrekken we in alle vroegte vanuit het vakantiehuis. We leveren de auto's, die ons vier weken trouwe dienst hebben bewezen, in en vliegen om kwart over elf richting Christchurch. Met de shuttlebus worden we naar ons hostel gebracht, midden in het centrum.

's Avonds eten we aan de overkant van de weg, Ook Anne, Geoff en André zijn van de partij.

Vrijdag kunnen we tot twee uur nog heerlijk slenteren, winkelen, museum bezoeken en door de botanische tuin wandelen. Daarna vertrekken we richting vliegveld, waar we worden uitgezwaaid door Anne en Tyson.

Na een reis van 34! uur landen we om half twee zaterdagmiddag veilig op Schiphol.

We nemen afscheid en Ieder gaat zijns weegs.

Wim Jan en Alie brengen ons thuis, waar Joke appeltaart heeft gebakken en het eten klaar heeft. De koeien en skittle zien er goed uit en zijn niets tekort gekomen, dankzij de goede zorg van Henk en Joke (en natuurlijk de andere hulpttroepen!). De diepvries blijkt nog vol appeltaart te zitten, een kadootje voor jan van zijn broers en zussen. Dus 'kom mar del'.

Allemaal bedant voor jullie reacties. Wij kunnen terug zien op een super belevenis, waar we nog heel lang van zullen nagenieten. Vooral ook dankzij onze 6! fantastische kinderen.

Groetnis Jan en Geartsje.

De laatste week.

Op dit moment zitten we in het vakantiehuis van David en Ineke in Whatarangi aan de kust. Het is echt een gigantisch groot huis, nog niet eens helemaal af. Er is ook nog geen internet, dus dit wordt waarschijnlijk ons laatste bericht.

Wist je dat...?

Sorry, maar wij hebben echt veel te weinig tijd om onze blog bij te houden, daarom enkele weetjes.

- Met acht personen bestaat een wasje draaien al snel uit veertig onderbroeken en ‘tig’ paar sokken.

- Anneke en Bas zijn onze professionele fotografen en schieten de mooiste plaatjes.

- En Geartsje vult het geheugenkaartje met allerlei filmpjes.

- Iedere dag worden er zo’n vier broden verorberd tijdens ontbijt en lunch.

- De handen van Jan zijn inmiddels veranderd in kantoorhandjes, zoooooo zacht!

- Samen maken we in een handomdraai een lunch met o.a. de overheerlijke tonijnsalade van Bas.

- Onze cowboy Anton heeft een Maori-naam gekregen, we noemen hem Hohepa (uitspraak: Hohippa).

- Met een kookpitje en een waterkoker weet Marjanne een voedzame maaltijd voor 8 personen te bereiden en dan blijft er ook nog een restje over.

- Onze reisleider Jitske heeft alles tot in de puntjes geregeld. Overal weten ze af van onze komst en staat er een bedje klaar.

- Oedsen is samen met Andre een dagje gaan mountainbiken in de omgeving van Christchurch.

- Onze chauffeurs Anton en Jitske, en de reservechauffeurs Jan en Marjanne tuffen ons overal naartoe. Ze weten nu inmiddels allemaal aan welke kant je moet instappen en dat je de richtingaanwijzer moet gebruiken ipv de ruitenwisser als je wilt afslaan!

- Anne heeft gisteren, dinsdag 17 maart, een party georganiseerd. Ze gaf een house-warming en we vierden alvast de verjaardag van Jan (verrassing voor Jan). Ze had allemaal lieve mensen uitgenodigd, familie, vrienden, collega’s en mensen van de kerk. We kregen eerst koffie en cake in haar huis en gingen toen eten in de church-hall. Het was hartverwarmend.

De week zonder wifi deel 2

9, 10, 11 maart: de Routeburn Track.

Het is eindelijk zover: de Routeburn track! Maanden van minutieuze voorbereidingen en intensieve trainingen zijn eraan vooraf gegaan en nu kunnen we presteren. Geintje natuurlijk, ik had de prijskaartjes nog niet eens uit mijn wandelbroek geknipt ;)

Bas, Anton, Anneke, Marjanne en ik gaan drie dagen de bush-bush in voor de wandeltocht van 30 kilometer. We worden naar het beginpunt gebracht door heit, mem en Jitske, die 400 kilometer om de berg heen zullen rijden om ons aan de andere kant weer op te halen. Tussendoor slapen ze twee nachten in Manapauri.

De eerste dag is flink bergop, onze hut staat 500 meter hoger dan het beginpunt. Jitske, heit en mem lopen een uurtje met ons mee, daarna houden ze het voor gezien en keren ze terug naar de auto's. Anton is er inmiddels achter dat wandelen geen hobby gaat worden. We gaan verder en picknicken halverwege onze dagtocht bij een vlakte aan de rivier de Routeburn. Verkwikt en doorzeefd door de sand flies gaan we verder. Het tweede deel is behoorlijk steil maar we worden beloond met een mooi uitzicht over de vallei. We kamperen die avond in een hut met nog 40 andere wandelaars. Wij zijn zo slim geweest om pasta, verse groenten en een pot saus mee te nemen: alle andere wandelaars kijken jaloers vanachter hun maaltijdzakjes voor backpackers (snot met een smaakje) toe, terwijl wij genieten van ons koningsmaal. Onze gastheer, ranger Will, verblijdt ons met het weerbericht van morgen: bewolkt en veel regen.

In werkelijkheid blijkt het mee te vallen, we passeren precies op het juiste moment de bergpas en lopen mooi tussen alle buien door. De omgeving is weer prachtig, we hebben uitzicht op bergmeren, het boerenkoolbos en lopen het laatste uur door een woud dat nog het meeste weg heeft van het sprookjesbos van de Efteling. Ook zien we inheemse vogels als de Kea en de Kaka. 's Avonds moeten we weer de andere wandelaars van ons af slaan tijdens het avondeten. Hierna krijgen we een indrukwekkende speech van ranger Evan over zijn project om de inheemse vogels van Nieuw-Zeeland te redden. De introductie van hermelijnen, wezels en ratten is funest geweest voor de vogelpopulatie: meer dan de helft van de oorspronkelijke vogelsoorten is uitgestorven en nog eens een groot deel wordt met uitsterven bedreigd. Ewan probeert zijn steentje bij te dragen en is 4 jaar geleden begonnen door 6 vallen uit te zetten en zo de overgebleven vogels een kans te geven. Inmiddels is het een enorm project met veel vrijwilligers en staan er 400 vallen langs de Routeburn. Wat een bezieling en toewijding voor de natuur heeft deze man!

De laatste dag is een makkie. Het gaat vooral begaf en het is weer stralend weer. We zien nog wat mooie watervallen, bergen en meren en een paar kilometer voor het eind staat het ontvangstcomité al klaar met broodjes en frisdrank. We leggen de beentjes omhoog en laten ons verwennen in ons riante vakantiehuis in Manapauri.

Een langer verhaal dan verwacht en ik ben nu moe, dus jullie houden de Doubtful Sounds nog tegoed voor morgen!

Groeten van Oedsen

De week zonder wifi deel 1

Het is alweer meer dan een week stil op deze blog. Een week waarin we een groot deel van onze road trip door zuidelijk Nieuw-Zeeland hebben gedaan, waarin we schitterend weer hebben gehad en waarin we veel mooie dingen hebben gezien. Ook een week waarin we bijna geen wifi hadden en dus ook geen mogelijkheden om onze belevenissen te delen. We zijn inmiddels aangekomen in een bed & breakfast ten noorden van Dunedin en we hebben weer contact met de buitenwereld. Daarom nu een verslag van al onze avonturen, te beginnen in Wanaka.

Vrijdag 6 maart: Wanaka

We worden wakker met de eerste regen van onze vakantie, dus we draaien ons nog eens om. Gelukkig klaart het snel op en 's middags profiteren weer van het mooie weer met een wandeling langs Lake Wanaka en een terrasbezoekje. 's Avonds genieten we van de lokale cuisine: fish & chips.

Zaterdag 7 maart: Wanaka-Queenstown

's Ochtends gaan we naar Puzzling World, een museum vol optisch bedrog. Hier stroomt het water omhoog en is Marjanne langer dan Anton. Er is ook een groot doolhof waar je normaal een uur zoet mee bent. Helaas zijn de wanden van het doolhof niet berekend op de lengte van Nederlanders en dus staan heit en Anton na een kwartier al weer buiten. Of zou dit komen omdat ze over de hekjes waren geklommen?

Hierna rijden we via de Karawau bridge, waar het bungeejumpen is uitgevonden, en het mijnwerkersstadje Arrowtown naar Queenstown, waar we de volgende twee nachten blijven. Het is zaterdagavond, dus de familie van der Kooi gaat stappen. Echter bij het eerste de beste café moet de Benjamin van het stel zich identificeren, omdat de portier niet gelooft dat ze 18 is. Jitske, wat zie je er toch nog jeugdig uit! Gelukkig komt ze na een keer knipperen met haar blauwe ogen toch binnen en kunnen we genieten van een welverdiende pint.

Zondag 8 maart: Queenstown

We gaan met de gondel naar een uitzichtpunt 500 meter boven Queenstown. Zodra iedereen is bekomen van de hoogtevrees, zien we dat we een prachtig uitzicht hebben over Queenstown, het meer en de omliggende bergen. Ook sjezen we de rodelbaan die boven op de berg ligt af.

's Middags beginnen we met de voorbereidingen voor de barre tocht die voor de volgende dagen op het programma staat: de Routeburn track, een driedaagse wandeltocht door de bergen. We kopen eten voor drie dagen en pakken de tassen zo efficiënt mogelijk in. Na nog een laatste goede maaltijd in de bewoonde wereld gaan we vroeg ons nest in om morgen uitgerust op pas te kunnen.

Morgen deel twee met de Routeburn track en Doubtful Sounds! En een update van de afdeling fotografie!

Groeten van Oedsen

Diamond Harbour - Wanaka

3 maart.

Geoff, een vriend van tante Anne, is vandaag onze reisleider. We gaan met 11 man in drie auto's op pad, ook ons extra kind André is gezellig weer van de partij. Onderweg maken we diverse stops, picknicken bij de Rakaia rivier en komen vervolgens bij de boerderij van Geoff. Hier worden 900! koeien gemolken in een 50-stands draaimelkstal. Indrukwekkend groot allemaal, elke dag wordt er zo'n 17000 liter melk afgeleverd. De dames in de groep vinden dat de hygiene wel wat te wensen overlaat.

Het is hier de laatste drie maanden erg droog geweest, dus het buitje van vanmorgen is dan ook erg welkom. Jan is zeer verbaasd over het land. Waar wij allemaal greppels in het land hebben om het water weg te laten lopen, hebben ze hier allemaal ruggen op het land om het water vast te houden.

Als we thuiskomen, fileren Bas en Anton, onder toeziend oog van Geoff, de verse vis. Heerlijk.

4 maart.

Vandaag gaan we met Anne naar Christchurch. Eerst langs het kinderdagverblijf waar Anne werkt en vervolgens met de bus naar de stad. Daar gaat ieder zijns weegs. Naar het museum, winkeltjes kijken of wandelen in het park. Het is indrukwekkend wat hier in 2010 is aangericht door de aardbeving. Allemaal kapotte en ingestorte gebouwen, bouwputten, lege plekken, muurschilderingen op leegstaande gebouwen, om de boel nog wat op te fleuren. Het meest indrukwekkend is het monument voor de 185 slachtoffers. Voor elk van hen een witte stoel met een bloem. Van luie stoel tot kinderstoel, en van rolstoel tot maxi cosy. Om stil van te worden. Nog een (voorlopig) laatste avond bij Anne. We hopen over een dag of 12 weer in deze voortreffelijke accomodatie te verblijven. Wat een gastvrijheid.

5 maart: Geertje lokwinske mei dyn 18e jierdei.

Vandaag een lange reis voor de boeg. Anne moet weer naar haar werk en wij gaan richting Wanaka, goed 500 km. Maar eerst gaan we onze huurauto met superslechte schokbrekers omruilen. Onderweg stoppen we diverse keren bij de meren. Ik wist niet dat water in het echt zo blauw kon zijn. Prachtig. In Wanaka verblijven we in een hostel met uitzicht op het meer. Heit en mem hebben een eigen kamer en de kids slapen bij elkaar. Zij hebben een eigen keuken, zodat we ons eigen potje kunnen koken. We blijven hier twee dagen.

Te plak

De van der Kooitjes zijn down under! De reis verliep voorspoedig. Om half acht kwam iedereen op Schiphol aan, daar konden we gelijk voor de eerste twee etappes inchecken. De derde etappe is pas over meer dan 24 uur, dus die moeten we in Sydney doen. Uitgezwaaid door de ouders van Anton gingen we om half elf de lucht in. We dachten het ritme aan te houden en dus gelijk even te slapen. Maar om twaalf uur 's nachts werd ons een diner voorgeschoteld zodat het tijdsbesef direct weg was. Om vier uur kwamen we aan in Dubai, waar het al zeven uur was. Al drie uur kwijt!

Dubai heeft een giga groot vliegveld waar je met de trein naar de andere gates gaat. De tweede etappe was de zwaarste: 13 uur van Dubai naar Sydney. Het was een pokke end. De een heeft last van de schouders en de ander weet niet meer waar hij met z'n benen naartoe moet. We hadden gerekend op de voorste stoelen, maar door zijn gereserveerd voor mensen met baby's. Er zijn er die overwegen om de volgende keer met een baby te reizen, maar bij nader inzien wegen de voordelen niet op tegen de nadelen.

We arriveren een uur eerder dan gepland in Sydney en hebben dan nog even tijd voor een spelletje en opnieuw inchecken. Het laatste stukje is een makkie. Na een strenge douanecontrole op Christchurch waar alle wandelschoenen voor ons werden gepoetst en zelfs het schilmesje en de anijs mee mogen zonder boete, worden we verwelkomd met een Friese en Nederlandse vlag door tante Anne, Aiden en André Fennema. De huurauto's gehaald en op naar Diamond Harbour. Na een heerlijk maaltje gaat het lichtje bij de meesten al snel uit en verdwijnt de een na de ander in zijn bedje. Om half negen ligt iedereen op een oor.

Na een prima nacht staan we op met het vooruitzicht van een dag met 31 graden: goed smeren dus!

Groetnis fan Geartsje

Nog 4 weken!

Het is bijna zover, op 27 februari stappen wij met zijn achten in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland! We gaan een maand op pad en hebben veel dingen op de planning staan. Om iedereen op de hoogte te houden, gaan we proberen regelmatig een berichtje op deze website te plaatsen.

In mei kwam heit met het grootse plan om met zijn allen in 2015 naar Nieuw-Zeeland te gaan. Dit werd nog een paar maanden voor mem geheim gehouden, want mem zou het plan waarschijnlijk direct tegen houden. Stiekem werden er al een aantal voorbereidingen gedaan; uitzoeken wie de boerderij gaat runnen, vrij krijgen op het werk en uitstellen van afstuderen of stage. Uiteindelijk werd mem dan ook op de hoogte gesteld en was er geen weg meer terug.

Er werden concrete plannen gemaakt. De reisleidster (lees: Jitske) had meerdere reisroutes op papier gezet, vliegtickets uitgezocht, slaapplekken geboekt, auto’s geregeld; bijna alles dus. De rest laat Jitske rustig haar gang gaan en zien wel waar ze terecht komen

Een kort overzicht van de reis: op 1 maart zullen we rond 15:30 in Christchurch landen. Waarna we naar Diamand Harbour gaan waar tante Anne (de zus van heit) woont. Hier zullen we een paar dagen verblijven. Vanuit Diamand Harbour gaan we een rondreis maken over het Zuidereiland. We gaan onder andere naar Wanaka, the Doubtfull sound en Duniden, waarna we weer terug zullen komen bij tante Anne.

Op 20 maart zullen we met de boot naar het Noordereiland. In Martinborough gaan we op bezoek bij de familie Kershaw, dit is de familie bij wie Jitske heeft gewoond tijdens haar uitwisselingsjaar. Op 21 maart is de bruiloft van Marijke en Ed en daar zijn wij voor uitgenodigd, dus de “kreaze klean” moeten ook nog mee in de koffer. Op 26 maart zullen we heit zijn 60^e verjaardag nog vieren en dan mogen we op 27 maart weer voor zo'n 24 uur het vliegtuig in.

De volgende blog zal vanuit Nieuw-Zeeland zijn, wij hebben er zin in!

Liefs Anneke (en de rest)